Jezioro Drawsko mogło mieć swojego potwora! (cz. 1)

JEZIORO TAJEMNIC. Zdarzało się, że łodzie rybackie zamiast ciągnąć sieci, same były ciągnione. Zimą, spomiędzy pęknięć w lodzie na kilka sekund wyłaniało się coś, co nie mogło być grzbietem zwykłej ryby. Ostatni raz potwór dał o sobie znać w połowie lat sześćdziesiątych XX wieku.

– Mój śp. ojciec Stanisław Hojdys, pochowany w Czaplinku, trafił tutaj jako wojskowy osadnik po demobilizacji w październiku 1945 roku – zaczyna opowieść doktor Jerzy Hojdys. – Prowadził wraz z żoną gabinet stomatologiczny w Czaplinku. Był jednym z pierwszych wędkarzy, który łowił na Jeziorze Drawsko mając do dyspozycji mapę głębokościową. Mapę, tzw. poziomnicówkę, pozyskał od Niemców którzy pozostali w mieście po przejściu frontu. Pomiary do tej mapy wykonano podczas zimy, dokonując gęstych nawierceń w lodowej skorupie i opuszczając na dno sondy. Ojciec miał od nich także wyrzeźbioną trójwymiarową mapę jeziora, zawierająca wszystkie podwodne górki i wniesienia.

Jedna z tych „górek”, leżąca nieopodal obecnego ośrodka wypoczynkowego „Kusy Dwór”, do dziś nosi nazwę od Jego nazwiska. Miejsce to bowiem należało do ulubionych łowisk tego pioniera czaplineckiego powojennego żeglarstwa. Stanisława widziano tam tak często, że miejsce potocznie ochrzczono Górką Hojdysa.

            Jak dowiadujemy się od J. Hojdysa, pozostała po wojnie ludność niemiecka traktowała jego ojca jako kogoś w rodzaju męża zaufania. W tamtym czasie w napływających do Czaplinka polskich osadnikach pałała chęć powojennej zemsty. Z tego powodu ciężkie pobicia pozostałych na miejscu Niemców były na porządku dziennym. Jedną z osób, która się za nimi wstawiała, był właśnie Hojdys– senior. Tłumaczył, że np. starcy nie mieli wpływu na to, że ich kraj uprawiał zbrodniczą politykę, ani nie uczestniczyli w działaniach wojennych. Dlaczego więc mieliby ponosić ich konsekwencje? W zamian Niemcy opowiadali mu o różnych sekretach.

O tych właśnie sekretach napiszemy w kolejnej części artykułu.

C.D.N.